نتایج حاصل از یک مطالبعه نشان می دهد فیزیوتراپی به‌موقع می‌تواند موجب کاهش نیاز به مصرف داروهای مسکن مخدر در بیماران مبتلا به دردهای عضلانی اسکلتی شود.

فیزیوتِراپی شیوه‌ای از درمان بیماری‌ها و اختلالات عصبی-ماهیچه‌ای-اسکلتی با استفاده از تجهیزات مکانیکی، جریان‌های الکتریکی، مانورهای دستی، تمرینات ورزشی و عوامل فیزیکی دیگر است. در این روش‌ها از ورزش، نور، پرتوهای فرابنفش و فروسرخ، گرما و جریان برق استفاده می‌شود. فیزیوتراپی حیطه‌ای از پزشکی است که هدف آن پیشگیری از بیماری‌ها، درمان، توان‌بخشی، بالا بردن سطح سلامت و بهبود کیفیت زندگی افراد است.

واژهٔ فیزیوتراپی از «فیزیو» (= فیزیولوژیک، جسمانی و طبیعی) و «تِراپی» (= درمان) ساخته شده‌است. در بعضی از منابع، واژهٔ اصلی‌ای که کلمهٔ «فیزیوتراپی» ازآن گرفته شده‌است، physiological therapeutics می‌باشد. البته مداخلات درمانی در فیزیوتراپی بخش کوچکی از عملیات آن محسوب می‌شود. در فیزیوتراپی، هدف ارتقای عملکرد جسمانی بدن است. البته، با توجه به تداخل و ارتباط زیاد سیستم‌های بدن، درمان‌های فیزیوتراپی که توسط فیزیوتراپیست انجام می‌شود، مستقیم یا غیرمستقیم، باعث بهبود عملکرد دستگاه فیزیولوژیک نیز می‌شود؛ مثلاً فیزیوتراپی دستگاه تنفسی موجب بهبود درصد گازهای خون (دی‌اکسید کربن و اکسیژن) و تغییر میزان اسیدیتهٔ خون می‌شود، که به نوبهٔ خود، می‌تواند باعث بهبود سطح هشیاری گردد.

فیزیوتراپیست در این رشته به‌عنوان درمانگر شناخته می‌شود. با توجه به این‌که فیزیوتراپی درمان فیزیولوژیک و جسمانی بیماری‌هاست، کالبدشناسی و حرکت‌شناسی و فیزیولوژی حرکت از اهمیت بیشتری برخوردار است.

فیزیوتراپیِ درمانی علمی بر اساس تحصیلات عالی و بالینی با قدمت طولانی است که هم‌زمان با توسعهٔ دانش پزشکی، به یکی از ارکان درمان‌های نوین پزشکی تبدیل شده‌است.

اصلی‌ترین هنر و تخصص فیزیوتراپیست، توانایی انجام مهارت‌های دستی و حرکت‌درمانی است که در جهت پیشگیری از بسیاری از بیماری‌ها و درمان و توان‌بخشی افراد جامعه به کار گرفته می‌شود. خواص امواج مختلف، مانند امواج صوتی، مغناطیسی، لیزر، شاک وِیو، رادیویی و خواص درمانی آب (آب‌درمانی)، سرما و گرما،استفاده از سوزن خشک (dry needling ) به کار گرفته می‌شوند تا دستیابی به این اهداف آسان‌تر شود.

اعمال مذکور منحصراً توسط فیزیوتراپیست‌های فارغ‌التحصیل از دانشکده‌های توان‌بخشی انجام می‌شود که آموزش‌های علمی را طی کرده‌اند و درمان‌های بالینی را به‌خوبی فراگرفته‌اند.

دیدگاه منحصربه‌فرد فیزیوتراپیست از بیمار و شناخت ویژه‌اش از عملکرد و ساختار طبیعی بدن در کنار معاینه و ارزیابی دقیق، به وی این توانایی را می‌دهد تا بیماران را در جهت رسیدن به اهدافی مانند پیشگیری از بیماری‌ها، تطابق افراد با محیط کار، افزایش کیفیت زندگی افراد، کاهش نیاز به برخی جراحی‌ها و درمان‌های داروییِ طولانی‌مدت، که عوارضی نیز در پی دارند، سوق دهند.

تمامی روش‌های درمانی فیزیوتراپی دارای شواهد و پایهٔ علمی و تحقیقاتی است و با درمان‌هایی مانند طب فیزیکی، کایروپراکتیک، طب سنتی، ورزش‌درمانی و ماساژدرمانی کاملاً متفاوت است.

طبق نتایج حاصل از یک مطالعه‌ی جدید که توسط پژوهشگران دانشگاه پزشکی استنفورد و دانشگاه داک انجام شده است، احتمال استفاده از داروهای ضددرد مخدر در بیمارانی که سریعا پس از تشخیص درد شانه، گردن، کمر و زانو تحت فیزیوتراپی قرار می‌گرفتند، حدود ۱۶-۷ درصد کمتر بود. این مطالعه همچنین نشان می‌داد که در بیماران مبتلا به درد شانه، کمر یا زانو که از داروهای مخدر استفاده می‌کردند، فیزیوتراپی اولیه با ۱۰-۵ درصد کاهش در مقدار مصرف دارو همراه بود.

در میان نگرانی‌های زیادی که درمورد مصرف بیش از حد داروهای مخدر وجود دارد و تشویق مراکز پزشکی برای لزوم توسعه‌ی روش‌های جایگزین دیگر، نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که فیزیوتراپی می‌تواند روشی مفید و غیردارویی برای مدیریت دردهای عضلانی‌-اسکلتی باشد. اریک سان نویسنده‌ی مقاله می‌گوید:

ما از خودمان پرسیدیم که چگونه بدون افزایش خطر نیاز به داروهای مخدر می‌توانیم به درمان درد این افراد کمک کنیم‌. نتیجه‌ای که ما به‌دست آوردیم این بود که اگر این بیماران سریعا مورد فیزیوتراپی قرار گیرند، احتمال اینکه در بلندمدت به مصرف داروهای مخدر روی آورند، کاهش می‌یابد.

نتایج این پژوهش به‌زودی در ژورنال JAMA Network Open منتشر خواهد شد.

نسخه‌های کمتر داروهای مخدر
در این پژوهش ابتدا بیمارانی که طی سال گذشته از داروهای مخدر استفاده نکرده بودند، مورد غربالگری قرار گرفتند. همچنین بیمارانی که دارای شدت درد کمتری بودند و طی ۳۰ روز اولیه از تشخیص درد به پزشک مراجعه کرده و حداقل یک نسخه از مواد دارویی مخدر را طی ۹۰ روز پس از تشخیص دریافت کرده بودند، در نظر گرفته شدند. نمونه‌ی نهایی شامل ۸۸/۹۸۵ بیمار بود.

پس از انجام تصحیح برای بیماری‌هایی نظیر دیابت و فشار خون بالا، سان و همکارانش متوجه شدند اگر بیماران طی ۹۰ روز پس از تشخیص اولیه‌ی درد، حداقل یک جلسه‌ی فیزیوتراپی را می‌گذراندند، احتمال تجویز داروهای مخدر برای آن‌ها کمتر بود. سان می‌گوید این یافته‌ها برای پزشکانی که به‌دنبال یافتن گزینه‌های سالم‌تر مدیریت درد در بیمار هستند، سودمند است. ورزش‌درمانی نیز مولفه‌ای از فیزیوتراپی است که موجب کاهش درد و بهبود عملکرد در مورد برخی از بیماری‌های عضلانی‌-اسکلتی می‌شود. برخی مطالعات نیز نشان داده‌اند بیمارانی که در گذشته نسخه‌های داروهای ضددرد مخدر را دریافت کرده‌اند، در معرض خطر استفاده‌ی بیش از حد و سوءاستفاده از این داروها قرار دارند. سان می‌گوید:

در بسیاری از دستورالعمل‌های سلامتی در مورد اینکه فیزیوتراپی مولفه‌ی مهمی در زمینه‌ی مدیریت درد است، صحبت شده اما تلاش کمی در راستای اجرای آن انجام می‌شود.

نیاز کمتر به تسکین درد
موضوع دیگری که در این مطالعه مورد توجه قرار گرفت، این بود که آیا فیزیوتراپی با کاهش نیاز به مواد مخدر در بیمارانی که از این داروها استفاده کرده بودند نیز همراه است یا خیر. پژوهشگران پس از انجام تصحیح برای عوامل اثرگذار دیگر متوجه شدند بیمارانی که برای کاهش درد سریعا مورد فیزیوتراپی قرار گرفته بودند، طی دوره‌ی سه‌ماه تا یک‌سال پس از تشخیص، مقدار کمتری داروی مخدر استفاده کردند؛ البته این ارتباط در بیماران مبتلا به درد گردن دیده نشد. براساس نتایج این مطالعه، فیزیوتراپی طی سه ماه اول تشخیص، با کاهش احتمال مصرف داروهای مخدر در بلندمدت در این بیماران همراه بود. سان می‌گوید:

نتیجه‌گیری نهایی این است که به‌طور کلی برای تسکین دردهای عضلانی‌-اسکلتی، داروهای مخدر یک راه‌حل بلندمدت نیستند. گذشته از تمام عوارض جانبی، حتی اگر این داروها در ابتدا روی فرد نتیجه‌ی خوبی داشته باشد، با گذشت زمان بدن نسبت‌به این مواد مقاومت حاصل می‌کند و از میران اثربخشی آن‌ها کاسته می‌شود.

منبع:

-زومیت

-دکتر سلام